Vanochtend tijdens mijn ochtendwandeling kwam ik langs het vertrouwde eikenbosje en genoot ik van de eikeltjes die aan de takken hingen. Ik herinnerde me hoe mijn vader ooit een eikeltje in de grond stopte en we vol verwondering volgden hoe daar heel langzaam een boompje uit groeide. De zon scheen, het water kabbelde, de bomen ruisten. Wat een schoonheid, dacht ik. De wereld is nog steeds óók mooi. En deze schoonheid is het waard om voor te vechten.
Als je zo tussen al die pracht loopt is het gemakkelijk om te denken dat die er speciaal voor jou is. Maar het is niet ‘van’ jou, je bent er onderdeel van. Ja, dacht ik, maar waarom zijn wij dan verantwoordelijk voor deze wereld? Waarom zou ik meer verantwoordelijk zijn dan die eend die daar gewoon lekker de hele dag mag drijven?
En het antwoord is natuurlijk: macht. Hoeveel macht heeft die eend? En rat kan zijn babyeendjes opeten. Maar die rat kan ook opgegeten worden door de reiger. Dus de macht is daar soort van in evenwicht.
Maar wij mensen hebben ons door middel van zorgvuldige evolutie opgewerkt tot de top van die structuur. Er is weinig waar wij geen macht over hebben in onze tastbare wereld. En waar onze fysieke macht te klein is, vullen we die aan met dodelijke wapens. En dat gaat lekker, joehoe! We hoeven voor niemand meer bang te zijn, alleen voor elkaar.
Het punt is: macht komt met verantwoordelijkheid. Als jij in een positie bent waarin je macht hebt, dan heb je verantwoordelijkheid. Om die macht veilig te gebruiken. Om er het geheel mee te helpen en niet alleen jezelf en de jouwen.
De meesten van ons hebben daarom een hekel aan politici. Want die zijn voor het overgrote deel onveilig. Of ze zijn wat veiliger, maar niet zo machtig. Tja, moet dat hoopje het voor ons gaan oplossen?
Dit soort gedachten veroorzaakt zo’n enorm onmachtig gevoel. Alsof we maar eenden zijn en er niks tegen kunnen doen. Die onmacht is denk ik een heel groot probleem in onze samenleving. En het helpt niet om erover te praten. Want de oorzaak gaat niet zomaar weg.
Wat helpt dan wel? Ik denk dit: door simpelweg zelf te kijken waar jouw eigen macht zit. Hoe klein ook, je hebt macht. De kunst is om hem te zien in je dagelijks leven. In al je keuzes, groot en klein. Al je acties en reacties.
Ik begin te snappen waarom de boeddhisten geen insecten mogen doden. Wat geeft jou het recht die spin achteloos dood te drukken? Als je dat goedkeurt, is dat dan niet in principe vergelijkbaar met het goedkeuren van het achteloos afslachten van je medemens? “Nee, dat is echt wat anders.” Maar is dat zo? Als je uitgaat van het geheel?
Wil je tips om veilige macht te trainen? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief!
