Mijn relatie tot vaagheid is veranderd de laatste jaren.
Ik herinner me nog goed dat ik rond mijn dertigste met mijn psychologe sprak over ‘het even niet weten’ als een staat van zijn die ik moest leren verdragen.
Nou okee dan, als het om die relatie met die glibberige grote liefde ging.
Er was toch geen andere optie.
Maar in mijn werk, mijn muziek, ging ik voor helderheid.
Het moest zo goed mogelijk, namelijk perfect.
De noten staan al vast, het is een kwestie van dat wat er op papier is gezet door de componist zo ideaal mogelijk vertolken.
En dat vergt oefening. Veel oefening.
Duidelijk.
Toen kwam de Alexander techniek.
Overgave aan ‘the unknown’ is daar nodig.
En nog wat jaren later begon ik met acteren.
Ik ontmoette de vaagheid in vele vormen.
“Wat bedoel je met deze opdracht?” “Maar wat moet ik dan doen?”
“Waar hebben we het nu eigenlijk over?”
“Maar waar gaan we dan naartoe met dit alles?”
Ik heb afgeleerd die vragen te stellen.
Man, wat is het heerlijk om me over te geven aan de vaagheid.
Een opdracht, die ik totaal niet snap, ja die zelfs weerstand oproept, vol enthousiasme uit te voeren.
Vaak moet ik dan de schaamte voorbij.
Ook dat is heerlijk.
En weet je wat zo bijzonder is?
Het gebeurt meer dan eens dat er dan iets gebeurt.
Iets bijzonders. Iets nieuws.
Iets dat alle aanwezigen verrast.
Durf jij de sprong in het onbekende? Ben je benieuwd wat je dan tegen komt? Dan is Alexander techniek wat voor jou! Kijk maar eens op mijn website.
Foto: Timothy Dykes
