Toen ik twaalf was begon het gedonder. Tijdens de gymles op mijn nieuwe school, terwijl we één voor één over een evenwichtsbalk moesten lopen riep dat ene schattige klasgenootje keihard: “Zo Doris joh, ben je zwanger of zo!” Tot grote hilariteit van de rest van de klas.
Ik ging natuurlijk door de grond over mijn zogenaamd dikke buik.
Later waren er balletjuffen en bijbehorende spiegels, cellomeesters en nog anderen die allemaal vonden dat mijn buik er of niet moest zijn, of dat ik hem ‘lichtjes moest aanspannen’ tijdens moeilijke cellopassages.
Nog later was er gelukkig iemand die zei dat ik wel moest ademen. Alleen was dat nogal lastig met zo’n strakke buik.
En voelen wat daar leefde en mijn grenzen aangeven als iemand er iets in wilde duwen bleek ook verdomd lastig als je dat gebied met prikkeldraad hebt omgeven en er voor jezelf een bord verboden toegang naast hebt gezet.
Mijn buik was niemandsland.
Toen kwam er, godzijdank, iemand die heel vriendelijk zei: je mag je buik loslaten. Ik weet het nog precies: dat was tijdens mijn tweede les Alexander techniek.
En tegen alle negatieve stemmen in mijn hoofd in, deed ik het die dag. Ik liet mijn buik los.
Dat was het begin van een lange weg naar huis, terug naar mijn buik.
Ik ontdekte de Tao, en leerde om met liefde en zachte aandacht naar binnen te gaan en al de wonderbaarlijke organen die daar wonen te bedanken voor hun levenslange werk.
Ik leerde dat de buik praat als je luistert en precies vertelt wat wel en niet, wat ja graag en wat nee echt niet, waar de grens ligt en steeds weer: welke kant ik op moest gaan.
Als leraar Alexander techniek weet ik nu ook waarom mijn leraar toen zei dat ik mijn buik mocht loslaten. Want zonder een zachte buik is het middenrif ook verstijfd. En adem je dus niet vrij. En voel je je dus niet prettig. En leef je dus altijd met een strak gevoel, alsof je nog steeds in dat korset zit wat toch al een eeuw geleden was afgeschaft.
Maar dat hoef ik niet meer, en jij hoeft dat ook niet. We mogen met zijn allen wat liever worden voor onze buik en hem wat vaker loslaten.
Ik ben er stiekem van overtuigd dat dit de wereld kan veranderen.
Wil je ook meer in je buik wonen? Kom dan eens voor een les Alexander techniek, of schrijf je in voor mijn nieuwsbrief.
foto: Towfiqu Barbhuiya
